Laatste wijziging: 2022-06-03 (technisch), 2009-05-22 (inhoudelijk). Naar inhoudsopgave. Naar vorig verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).
Het was wel vreemd wakker worden: in andermans stoel op een pallet voor je eigen huisdeur, maar gelukkig wel met Wiesje op schoot. (Zie haar Muziek 2.) Wat was ik moe!
Tegen het eind van die middag vond iedereen elkaar op het terras dat Bill (behalve 's winters) heeft op het dorpsplein. Moe, sommigen hees, maar uitermate voldaan.
Wij zes oorspronkelijke muzikanten kregen veel lof toegezwaaid, en gaven die graag aan elkaar door. En ja, het idee kwam van Wiesje. Ze zat nu te glunderen op mijn schoot (met twee benen naar één kant), alsof ze toch onzeker was. Misschien ervoer ze het als brede erkenning dat ze méér was dan "dat geile mokkeltje van Larie". Ze kreeg trouwens ook complimentjes voor specifieke soli.
Afra glunderde ook. Ik bleef de niet-muzikanten erop wijzen, dat zij een geweldige prestatie had geleverd in een voor haar nieuwe muzieksoort. Nou, ze moest nog net geen handtekeningen uitdelen.
Kees werd het allemaal bijkans te veel. Hij hoorde er opeens veel meer bij, en hij had dus méér in zijn mars dan alcohol. Hij zat nu trouwens ietwat onwennig aan de thee. Sterker nog, Afra werd niet moe om Kees te bedanken voor zijn inspirerende slagwerk, en Kees vond, dat zij haar kwaliteit ook zonder hem betoond had in haar klassieke set.
Geert en Herman verschenen als laatsten. Ze waren zo druk geweest met schilderen, zei Herman. Wiesje maande Geert om zijn penseel beter op te bergen - en vuurrood ritste Geert zijn gulp dicht.
Daarna werd het weer cabaret: als iemand iets zei, dan doken Afra, Geert, Herman en ik erop voor reeksen kwinkslagen. Soms kon Hans er nog met een oude grap op aansluiten. En was Bill niet aan het bedienen, dan liet hij graag merken dat hij terecht de Oudejaarsconference deed. (Zie Week 52.)
Kortom, het was reuze gezellig, en niemand had zin om thuis de knorrende maag te stillen. Bill heeft een scherp oog daarvoor, en deed het hele terras (buitenstaanders inbegrepen) een aantrekkelijk menu-aanbod. Iedereen nam het aan. Even later scheurde Ab met zijn heftruck voorbij, kwam even later met de pallet en stoel terug voorbij, en bracht weer even later op die pallet de benodigdheden voor Bill en Mina.
Aart en Yvonne kwamen met de kinderen aanschuiven, blijkbaar getipt door Ab. Geert tipte Bill, en even later hoorden we onszelf als achtergrondmuziek. Hij had dus gisteravond alles opgenomen. (We zijn eraan gewend, dat iedereen alles vastlegt. Totdusver zijn we er alleen maar blij om geweeest.)
Het werd een reuze gezellig etentje. Bill en Mina zijn onbetaalbaar als het aankomt op zulke onverwachte groepsmaaltijden, en ze houden ook ongevraagd rekening met vegetarisme en allergieën. Maar op de achtergrond verdient ook Ab alle lof voor zijn onvermoeibare levering van grondstoffen. Uiteraard verdient hij eraan, maar zijn toewijding is zeldzaam.
Er was inmiddels geen stoel meer vrij, dus Wiesje bleef op schoot zitten. Tot ieders vermaak gaf ze beurtelings mij en zichzelf een hap (en soms een slok), en vermaande mij alsof ik een peuter was om goed te kauwen en zo. Uiteraard speelde ik dat mee, en krijste soms dat ik iets niet lustte of zo. Maaike, de jongste van Aart en Yvonne, zat het met grote ogen aan te kijken.
Tijdens het eten doken ook Mart en Diana op. Blijkbaar getipt door Bill, want ze aten mee. Maar ik zei al, dat de stoelen op waren. Geert trok Herman op schoot, en toen kon Mart Diana op schoot nemen. Ik zag een paar trekkers vragend van hun joints naar elkaar kijken.
Na het eten zag je iedereen rondkijken naar aanwijzingen voor levende muziek. Twee trekkers grepen de kans, en begonnen op gitaar en viool. Ze liepen tussen de tafels door te spelen. Na een mooie set liet Mina een hoed voor hen rondgaan. Die bleef bepaald niet leeg.
Uit de schemering doken nieuwe wandelaars op: een zigeunerorkestje! Ze zagen hun kans, en grepen hem. Czardas en hora wervelden voorbij, soms ook een doina of een Roma lied. Spoedig stonden velen te hossen op alles wat dansbaar was.
Maar Wiesje zat nu op mijn schoot te knikkebollen. Nu was zij de peuter, en ik de ouder die haar beschermend tegen zich aan trok. Ze gaf eraan toe, en zat even later met haar hoofd tegen mijn kin te slapen. Toen het orkestje met de eigen hoeden rondging, moest ik Afra vragen om namens ons te geven. De grijze violist glimlachte vertederd.
Het orkest kreeg ook nog een maaltijd aangeboden. Geen restjes van daarnet, maar wat er nú voor enkele eters bereid kon worden.
Er kwam een set karaoke. Ik zag de zigeuners rondkijken, benieuwd naar de aantrekkingskacht van dit kant-en-klaar gepruts. Het waren vooral de kinderen, die nog gauw hun kans grepen. Intussen deden Bill en het orkestje zaken: nog één set spelen, slapen in de kerk, ontbijt in de kroeg. Iedereen blij.
Ik moest Wiesje toch echt even wekken, want mijn blaas stond op knappen. Toen ik terugkwam van het toilet, zat ze weer helder op de stoel. Ik vroeg haar hoofs ten dans, en even later draaiden we vrije figuren op een czardas. De grijze violist (de primas) knipoogde naar mij.
Als volgende nummer zette hij een langzame wals in, uit Bosnië of zo. Uiteraard stonden we nu te schuifelen. Iedereen die de czardas had benut om uit te blazen deed weer mee. Maar geleidelijk droop iedereen af. Hoogste tijd.
Geert en Herman waren trouwens terug van weggeweest. Ze stonden terzijde mee te dansen, tot onbehagen van het orkest. Afra zat levendig te praten met een mij onbekende vrouw. Toen die naar het toilet was, gaf ik Afra het geld terug.
Tegen drieën liepen Wiesje en ik met Mart en Diana naar huis. Toen ik omkeek, ontwaarde ik ver achter ons Afra met die vrouw.
Achteraf bleek iedereen met iedereen gesproken te hebben over samen muziek maken. Er waren kernen van groepen gevormd, voor ongeveer alle vormen van muziek. Ab stelde per E-mail voor, om gezamenlijk een mooie order muziekinstrumenten en toebehoren samen te stellen.
Er komt beslist een verslag "Muziek 4"! (PS: Is geworden Heidefeest 2.)
Naar inhoudsopgave. Naar volgend verhaal (ongeacht waarschuwingen, in leesvolgorde).